ただいまー

သတိတရပြန်ရောက်လာတယ်။

ဘာရယ်မဟုတ်..။ စကားပြောချင်တာ။

အာရုံတွေ စူးစိုက်လို့မရတဲ့နေ့ရက်တွေ၊ ဘာကိုအလိုမကျမှန်းမသိတဲ့နေ့ရက်တွေ၊ အထီးကျန်တယ် ပြောရမှာ ရှက်စရာကောင်းတဲ့ ဒီလိုနေ့ရက်တွေမှာ သတိတရ ပြန်လာကြည့်ဖြစ်တာမျိုးပေါ့။

ဘာမှဖတ်မရတဲ့အတူတူ အကုန်ဖျက်ပစ်လိုက်ဖို့က ပိုကောင်းတာ။ တကူးတက ပြန်ပြောင်းဖို့လည်း စိတ်ကူးမှမရှိဘဲကို။ အထွေအထူး စွဲလမ်းနေလို့လည်း မဟုတ်.. ဖျက်ရမှာ ပျင်းနေတာ။

တခါတလေ ဟိုရေး ဒီရေး လာရေးတာပေါ့… တွေး။ တွေးတာပေါ့…လေ။

ခ်စ္ေသာ

အေမေပးထားတဲ့ ေမြးခ်င္းေပါက္ေဖာ္ထဲ မိန္းကေလးဆို၍ ကၽြန္မတစ္ေယာက္သာ။ တစ္၀မ္းကြဲ၊ ႏွစ္၀မ္းကြဲထဲမလည္း နတိၳ။ အစ္မနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ အေဒၚဆိုတာပင္ မရွိ။ ကၽြန္မကလည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက တၾကိမ္တခါမွ အစ္မ ညီမ မေတာင့္တတတ္ခဲ့။ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရွိရံုႏွင့္ပင္ အရာရာျပည့္စံုခဲ့သေယာင္ေယာင္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း မွ တကၠသိုလ္၊ ဘြဲ႕လြန္တန္း၊ ေက်ာင္းသူသက္တမ္းတေလွ်ာက္ ျဖစ္ပ်က္သမွ်အရာရာ၊ ရင္ထဲရွိသမွ်အရာရာ၊ ဖြင့္ေျပာစရာဟူသည္လည္း အစ္ကိုႏွင့္ အေမပင္။ မိန္းကေလးအေဖာ္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာရွိေသာ္လည္း အစ္မတစ္ေယာက္လို တြယ္တာစရာဟူ၍ ထူးထူးျခားျခား မရွိခဲ့ေသး။

ေက်ာင္းျပီးခါစ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြ မေရြးခ်ယ္မိခင္ အလုပ္တစ္ခု စ၀င္မိတယ္။ ၀န္ထမ္း ၆ေယာက္သာသာ ရွိျပီး၊ အလုပ္မမ်ားလွတဲ့ သြင္းကုန္၊ ထုတ္ကုန္ ကုမၸဏီ။ ကၽြန္မ ကေလးသာသာ အရြယ္မွာ အကုန္လံုးက ကၽြန္မထက္ ၇ႏွစ္အထက္အသက္ၾကီးၾကတဲ့အစ္ကိုၾကီး၊ အစ္မၾကီးေတြခ်ည္း။ အလုပ္၀င္ျပီး တပတ္သာသာမွာတင္ ကၽြန္မေပ်ာ္ေမြ႔သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မကို အရာရာ ငဲ့ညွာ၊ ဂရုစိုက္၊ အလိုလိုက္ခဲ့တဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္ကိုး။ ထိုအထဲတြင္မွ မမို႔ ဟုကၽြန္မက ေခၚ၍ ဆုကေလး ဟု ကၽြန္မကုိေခၚေသာ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ ၀န္ထမ္းနည္းနည္းႏွင့္ အလုပ္က်ဲက်ဲ ကုမၸဏီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သန္႔ရွင္းေရး ၀န္ထမ္းဟူ၍ သီးသန္႔မရွိ၊ ကိုယ္တိုင္ပင္ အလွည့္က်၊ မီးဖိုေခ်ာင္ရွင္း၊ အိမ္သာေဆး၊ တံျမက္လွည္း၊ သန္႔ရွင္းေရးစေသာ ကိစၥမ်ားလုပ္ၾကရသည္။ မမို႔သည္ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရကို ကၽြန္မကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေစရ။ အိမ္မွာလည္း လုပ္ရတာမဟုတ္၊ ဒီမွာလည္း မလုပ္ႏွင့္ ဆိုကာ သူပင္ အတင္းလုပ္တတ္သည္။ အသက္အငယ္ဆံုးသည္ ကၽြန္မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မသာ လုပ္သင့္သည္ဟု အျမဲတေစ ျငင္းခုန္သံ တညံညံျဖစ္ျမဲ။ ထမင္းစားျပီး ထမင္းဘူးလည္း ကၽြန္မ မေဆးေစရ။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္စရာရွိလည္း မေဖ်ာ္ေစရ။ ကၽြန္မေနာက္က်သည္အထိ အလုပ္လုပ္ရလွ်င္လည္း ထာ၀စဥ္ ထိုင္ေစာင့္ေပးတတ္သည္။ ထိုစဥ္အခါက ကၽြန္မတို႔ မည္သူမွ် သံုးေငြ အပိုအလွ်ံမရွိ။ လကုန္ရက္ ေန႔လည္ခင္း ဟိုစားခ်င္ ဒီစားခ်င္ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း မမို႔သည္ပင္ စိုက္ထုတ္တတ္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး စားအတူ၊ သြားအတူရွိျပီးခ်ိန္၊ မမို႔ပင္လွ်င္ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ အျခားအလုပ္ ရွာေဖြသင့္ေၾကာင္း၊ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းေျပာဆိုခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္မ ေလွ်ာက္သင့္ေသာ လမ္းေပၚ တက္မိေသာအခ်ိန္တြင္လည္း မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ပင္ ကၽြန္မလက္ကို ျဖဳတ္ေပးခဲ့ေလသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ မမို႔သည္လည္း အခက္အခဲေပါင္းစံုေက်ာ္ျဖတ္၍ သူမခ်စ္သူႏွင့္ နယ္ျမိဳ႕ကေလးတြင္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ရွိေၾကာင္း သတင္းစကားတခ်ိဳ႕ျဖင့္ပင္.. ။

လမ္းသစ္တစ္ခုေဖာက္ဖုိ႔ အစအျပဳ၊ ဘာသာစကားသင္တန္းတခုမွာ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ရာက ကၽြန္မအတြက္ အစ္မျဖစ္လာသူ မမီေသာ္ဟု ေခၚတြင္ေသာ။ ထင္ရာကို ထင္သလို လုပ္လုပ္ပစ္တတ္ျပီး၊ တခၤဏုပၸတိၱဥာဏ္ထက္သန္လွေသာ သြားအတူ စားအတူရွိခဲ့ေသာ အစ္မ။ အျမင္ အေတြးမတူသည္မ်ား ရွိေသာ္ျငား ပြင့္လင္းလြန္းလွသည့္ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူက ကၽြန္မအားက်ခဲ့သည့္အရာမ်ား။ ကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္ေနေသာလမ္းသည္ အစ္မအတြက္ ပနံရေသာ လမ္းမဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ လက္ခံေသာေၾကာင့္ အစ္မ ခြဲထြက္သြားမည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အေထြအထူး ဆြဲမထားခဲ့။ ထိုအစ္မသည္လည္း သူမႏွင့္ကိုက္ညီေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ သူမေရြးခ်ယ္ထားေသာ ခ်စ္သူကိုပင္ လက္တြဲလ်က္…။ တခါတရံ သတိတရ.. ။

မမငုဟု ကၽြန္မေခၚတြင္ေသာ ေလးစားရတဲ့အစ္မ။ မဂၢဇင္းတစ္ခုထဲပါေသာ ကၽြန္မစာေလးတစ္ေစာင္မွ အစျပဳျပီး ကၽြန္မတို႔ စတင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည္ေလ။ NGOအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ပညာဒါနသင္တန္းမ်ား၊ ေသြးလွဴျခင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ား စေသာ စေသာ ကၽြန္မ စိတ္ကူးထဲတြင္သာ စာေတြ႔ေတြ႔ခဲ့ေသာအရာမ်ားကို အစျပဆြဲထုတ္ ရင္းႏွီးေစခဲ့သူ။ စာအုပ္မ်ားစြာ အလဲအလွယ္ ဖတ္ေစခဲ့သူ။ ကၽြန္မရံုးအဆင္း၊ မမငုသင္တန္းအဆင္းမ်ားတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ တေမ့တေမာ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံု ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္မ်ား။ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိစၥမ်ားေျမာင္ခဲ့ခ်ိန္မ်ား။ ကၽြန္မ၏ ငယ္အိမ္မက္မ်ား၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ား၊ ျဖစ္ခ်င္ေသာဘ၀မ်ား၊ အားက်သူမ်ားအေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ကၽြန္မ၏ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆမ်ားကို အမ်ားဆံုး ရင္ဖြင့္ေျပာျပဖူးသူ။ ကၽြန္မ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္တခ်ိန္ အေ၀းတေနရာမွ ကၽြန္မလက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ပို႔ခဲ့ေသာ ေဒၚလာစကၠဴ။ ကၽြန္မကို သိပ္ကို ထူးခၽြန္ေစခ်င္သူ၊ လဲျပိဳေနတာကို မႏွစ္သက္သူ။ ေမြးခ်င္းရင္းခ်ာ အစ္မ၊ ညီမမ်ား ရွိသည့္ၾကားက ညီမအရင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္မျခား နီးကပ္ေစခဲ့သူ။ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ေရြးခ်ယ္ရာလမ္းမ်ားေပၚ ေလွ်ာက္ရင္း၊ မဆံုးႏိုင္ေသာ အရႈပ္မ်ားကိုပင္ အလုပ္ထင္ရင္း၊ သြားရင္း၊ လာရင္း၊ မမငုႏွင့္ အေနေ၀းခဲ့ၾကရသည္ပဲ။ အခ်ိန္တခ်ိဳ႕တြင္ ဒီအခ်ိန္မွာ မမငုသာရွိရင္၊ ဒါသာ မမငုကို ေျပာျပရင္၊ ဒီစာအုပ္အေၾကာင္းကိုျဖင့္.. စသျဖင့္ စသျဖင့္ စိတ္ထဲမွေတာ့ ေျပာဆိုမိဆဲ.. ။

အလုပ္လုပ္ရင္း လုပ္ရင္း၊ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕တည္း ျဖစ္ရာက တျဖည္းျဖည္း ရင္းႏွီးလာေလေသာ ကၽြန္မအားကိုးရေသာ အစ္မႏွစ္ေယာက္။ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တိုင္ပင္ျဖစ္ျပီး ကၽြန္မကိုလည္း နားလည္ေပးတတ္သူမ်ား၊ သဇင္ဟူေသာ အမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ျဖဴျဖဴႏြဲ႕ႏြြဲ႕။ တခါတခါ ထိုအစ္မကို အားမရေပ။ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံလိုတိုင္း၊ မုန္႔စားခ်င္တိုင္း၊ အားမနာစတမ္း ေတာင္းဆိုႏိုင္ေသာ၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းပင္ပန္း ခပ္ေ၀းေ၀းလမ္းကိုမွ ညေနေစာင္း လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သူကၽြန္မအတြက္ ထီးသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့သူ ခ်စ္ေသာ မစန္း။ ဘယ္အခ်ိန္ ေတြးေတြး လံုျခံဳေစေသာ ထုိအစ္မ။ ေအးေဆးလြန္းေသာ တစ္ေယာက္အတြက္ သူမတသက္လံုး တစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔ မျဖစ္ႏိုင္၊ အနားတြင္ တေယာက္ေယာက္ ရွိေစခ်င္ေသာ ပူပင္စိတ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အားျဖင့္ နဂို ဘုရားတရားသမား အစ္မအတြက္ကေတာ့ ဒီလိုသာ မိသားစုအတြက္ခ်ည္း အခ်ိန္ေပးေနႏိုင္လွ်င္လည္း စိတ္ေအးရတာေပါ့ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်စိတ္။ အဆက္အသြယ္ က်ဲက်ဲၾကား အသံတိတ္ေနေသာ္လည္း အားကိုးေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း.. ။

သူမေရးေသာ စာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ရင္း မ်က္ရည္က်သည္အထိ စိတ္ထဲေရာက္ရာကအစ၊ သူမ ေရးသားေသာ စာမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ားကို လိုက္ဖတ္ရင္း၊ သူမညႊန္းေသာ ရုပ္ရွင္ကားမ်ားကို လိုက္ျမည္းစမ္းရင္း၊ ခင္မင္လာသူ။ ကၽြန္မေျပာသမွ် နားေထာင္သမားသက္သက္။ ကၽြန္မ၏ဟစ္တိုင္တျဖစ္လဲ ခ်စ္ေသာ မဂ်ဴ။ သူမ လႈပ္ရွားရွင္သန္ေနသမွ် သူမ စာမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား၊ မက္ေဆ့ခ်္မ်ားမွ တဆင့္။ ကၽြန္မပံုရပ္မ်ားကိုလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း သူမ ကြန္ပ်ဴတာမ်က္ႏွာျပင္၊ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္မွတဆင့္ ဆက္သြယ္ရင္းႏွီးေလသူ။ ကၽြန္မ စိတ္ဓါတ္ ျပိဳယိုင္လဲေနခ်ိန္မ်ားတြင္ စတင္ရင္းႏွီးခဲ့ျပီး၊ ကၽြန္မကို အျမဲတေစ ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္သူ။ ကၽြန္မအမွားမ်ားကို ျမင္ေအာင္ျပႏိုင္သူ။ ကိုယ္စီ ဘ၀အေမာေတြၾကား၊ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္မယ့္ေန႔၊ လက္ဖ၀ါးခ်င္း ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္မယ့္ေန႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း.. ။

ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ကၽြန္မအစ္မမ်ား။ ကၽြန္မ အသက္ ၂၉။ ထို႔ထက္ပို၍ ေမွ်ာ္လင့္ဖို႔ မေကာင္းေတာ့ျပီဆိုရင္ေတာင္ ေက်နပ္စရာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့မႈမ်ား ……………..။

အခ်ိဳးအေကြ႔မွလူတခ်ိဳ႕ (၁)

တခ်ိဳ႕မ်ားကေတာ့ ဘ၀ကို အစီအစဥ္တက် စီမံကိန္းေတြခ်လို႔ ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ ဒီႏွစ္မွာ ဘာျဖစ္ရမယ္။ ကိုယ္က ဘာလိုခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္သင့္တယ္။ ဘယ္လမ္းကိုေလွ်ာက္မယ္။ ဒါအဆင္မေျပခဲ့ရင္ ဘယ္ဟာကို အစားထိုးမယ္။ စသျဖင့္ စည္းစနစ္က်က် စီမံၾကသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ရွိသလို၊ အဆင္ေျပသလိုေလးဆိုၿပီး ေရလိုက္ငါးလိုက္နဲ႔ ၿပီးသြားၾကတဲ့လူေတြလည္း တပံုတပင္ရွိမွာပါ။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာျဖစ္ရမယ္။ ဘာညာ မစဥ္းစားထားဘဲ ျဖစ္လာသမွ်ကို အဆင္ေျပသလိုဆိုၿပီး ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ လူအမ်ိဳးအစား။ ခပ္ည့ံညံ့လူေတြလို႔ပဲ သတ္မွတ္ၾကေလမလား။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒုတိယလူအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကို ပါ၀င္ပါတယ္။ စီမံကိန္းေတြ၊ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြဆိုတာလည္း ကၽြန္မနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာပဲ ရွိေနၾကပါတယ္။ ဒီအရြယ္အထိ ကၽြန္မေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္း၊ ကၽြန္မေရာက္ေနတဲ့ေနရာ၊ ကၽြန္မေရြးခဲ့တဲ့အလုပ္ အားလံုးဟာ ကုိယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ျဖစ္ေပမယ့္၊ ဒီအရာေတြအတြက္ ကၽြန္မ အစီအစဥ္တက် လာခဲ့တာ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ေျပာရရင္ ဒီလမ္းကို ေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ ဒီလမ္းကို ရွာေဖြၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ၊ ေလွ်ာက္လာရင္းကေန ေတြ႔တဲ့လမ္းထဲက ကို္ယ္ထင္ရာ ျမင္ရာလမ္းကို အၿမဲတေစ စြပ္စပ္ေလွ်ာက္မိျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္ေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း မရည္ရြယ္ပါပဲ ေလွ်ာက္မိတဲ့ ဒီလမ္းေပၚမွာ ဒီလူေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက…

ကၽြန္မက လခခပ္နည္းနည္း၊ သက္ေတာင့္သက္သာ၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ မိသားစုဆန္ဆန္ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္လက္စ။ မထင္မွတ္ဘဲ စိတ္အားထက္သန္လွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အေဖာ္လိုက္ေပးရင္း၊ ေနာက္ဆံုးမွာ သူလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို သူ မလုပ္လိုက္ဘဲ ကၽြန္မက လုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေနအထား။ အလုပ္မ၀င္ခင္ လိုအပ္တဲ့ ဘာသာစကားသင္တန္းတက္ရတဲ့အခ်ိန္။ လုပ္လက္စ အလုပ္ကလည္း ထြက္ခြင့္မရေသး၊ နားလည္မႈနဲ႔ပဲ အလုပ္ခ်ိန္ကို မနက္၁၀နာရီမတိုင္ခင္ေရာက္ေအာင္ ေျပးေျပးလႊားလႊားေနရတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ေဘးဘီ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ ၾကံဳရင္ၿပံဳးျပအေနအထားထက္ပိုၿပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ခဲ့ဘူး။

တစ္ေန႔။ အလုပ္မ၀င္ခင္ လိုအပ္တဲ့ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြလုပ္ဖို႔အတြက္ ညႊန္ၾကားထားတဲ့ ေဆးခန္းကို သြားရမယ္လုိ႔ သိထားတဲ့ေန႔။ မထြက္ရေသးတဲ့ အလုပ္ကေန မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ပဲ ေန႔တ၀က္ခြင့္ေတာင္း။ အဲဒီမွာ ေဆးစစ္ဖို႔ သြားရမယ့္ ေနာက္ထပ္ အေဖာ္ကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရြယ္တူ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္။ တစ္ေယာက္တည္းထက္စာရင္ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္ေလ။ ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ေတာ့မွ နာမည္ေမးမိတ္ဆက္။ ေအာ္.. ငါ့ထက္ တစ္ႏွစ္ၾကီးပါလားေပါ့။ ငါ့ထက္တစ္လငယ္ရင္ ဒါ ငါ့ထက္အငယ္၊ ငါက အစ္မ။ ငါ့ထက္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကီးရင္ေတာ့ ငါနဲ႔ရြယ္တူပဲ ဆုိတဲ့ ကၽြန္မထံုးစံအတိုင္း နင္နဲ႔ငါေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကို ကၽြန္မ စသိတယ္။

တကိုယ္လံုး ေဆးစစ္ခ်က္ေတြ လုပ္တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အဆုတ္အေအးပတ္ထားၿပီး ေခ်ာင္းဆိုး မေပ်ာက္တေပ်ာက္ကာလ၊ ဟိုေကာင္ေလးပံုစံၾကည့္ရတာကလည္း မီးခိုေခါင္းတိုင္အလား၊ အေငြ႔တလူလူ။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆးစစ္ခ်က္ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဓါတ္မွန္clearမျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ result တူညီစြာထြက္လာပါေရာလား။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္တင္ဘယ္ကမတုန္း။ ကၽြန္မတို႔ေနာက္တရက္မွာ ေဆးစစ္ခဲ့တဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ကလည္း တူညီစြာပါပဲ။ အဲဒီအစ္မက သင္တန္းမွာ ကၽြန္မနားထိုင္တာပါ။ သူလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ၊ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မအလုပ္နဲ႔ကၽြန္မမို႔လို႔ ေထြေထြထူးထူး ရင္းႏွီးတာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္တခါ လိုအပ္တဲ့ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြ ထပ္လုပ္ဖို႔သြားေတာ့ အဲဒီအစ္မနဲ႔ တူတူျဖစ္သြားတယ္။ ပိုက္ဆံအကုန္ခံ၊ ေဆးေတြထပ္စစ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ resultကမွ အိုေက သြားေတာ့လည္း အတူတူ။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မတို႔ ေသာက္ဖို႔လိုအပ္တယ္ဆိုၿပီး ေပးလိုက္တဲ့ ေဆးေတြကို စပ္စပ္စုစု ေလွ်ာက္ေမး၊ သူ႔ေဆးနဲ႔ ကိုယ့္ေဆးတိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အကုန္တူၿပီး၊ ကၽြန္မမွာက အိပ္ေဆးပိုတယ္။ အစ္မမွာက ၀မ္းႏုတ္ေဆးပိုသတဲ့ကြယ္။ အဲဒီေဆးစစ္ခ်က္ကေန အေၾကာင္းျပဳၿပီး အစ္မနဲ႔ကၽြန္မ စရင္းႏွီးခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ နဂိုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္က ထြက္ခြင့္ရသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မလည္း သင္တန္းကေန အရင္လို တက္သုတ္ရိုက္ျပန္စရာမလိုေတာ့မွ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာမိေတာ့တယ္။ ကၽြန္မအေနာက္ ဘယ္ဘက္မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္မွာ ထုိင္တဲ့ ယူနီေဖာင္းဆင္တူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တမာၻျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္၊ ကၽြန္မအေနာက္တည့္တည့္မွာ ထိုင္တဲ့ စာၾကမ္းပိုးပံုစံ၊ ကၽြန္မထက္ အသက္ၾကီးတယ္ဆိုေပမယ့္ ကေလးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ အစ္မတစ္ေယာက္၊ ေၾကာင္အေၾကာင္းခဏခဏေျပာတတ္တဲ့ ခပ္တုတ္တုတ္ကေလး တစ္ေယာက္၊ အလုပ္မ၀င္ခင္ကတည္းက ထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ အစ္မ၊ အစ္မနဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၊ အတန္းထဲမွာ ခပ္ေလာင္ေလာင္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္၊ သူတို႔နဲ႔တြဲတဲ့ ဂစ္တာတီးပံုရတဲ့ ခပ္ေအးေအး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ စသျဖင့္ အနားပတ္၀န္းက်င္က တခ်ိဳ႕တေလကို သတိထားမိလာပါတယ္။

ထို႔ထက္ပိုၿပီး..။ သင္တန္းဆင္းၿပီးခ်ိန္တိုင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျဖစ္ၾကတဲ့အေလ့အထ။ မနက္၉ခြဲ သင္တန္းဆင္းတာကေန စထိုင္လိုက္ရင္ ၁၀ခြဲ ၁၁မွ ျပန္ျဖစ္ၾကရင္းကေန ကၽြန္မအတြက္ မွတ္မွတ္ရရ လူႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မဆီေရာက္လာေစခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ အၾကိဳက္မတူ၊ စရိုက္မတူ၊ အၾကိဳက္တူ၊ စရိုက္တူ၊ သူ႔အားက်၊ ကိုယ့္အားက် မ်ိဳးစံုနဲ႔ ရွိၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္မအတြက္  သူငယ္ခ်င္းတိုင္းက ခင္မင္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေတြဆီမွာ သေဘာက်တဲ့အခ်က္၊ မၾကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြ ကၽြန္မက သတ္မွတ္ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေတြက သူတို႔အေပၚထားတဲ့ ကၽြန္မ ခင္မင္မႈေပၚမွာေတာ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမရွိပါဘူး။ လံုး၀မၾကိဳက္တဲ့သူလည္း ကၽြန္မနားမွာ ကၽြန္မအရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့သူလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္တာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ကၽြန္မအားက်တဲ့ အခ်က္ေလးေတြကို သတိထားမိတတ္တယ္။ အားက်တယ္ဆိုေပမယ့္လည္း သူတို႔လိုၾကီး ျဖစ္ေအာင္လိုက္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေတာ့လည္း မရွိျပန္ဘူး။ ဒီအတိုင္း အားက်ရံုေလးပဲ။

ေဆးစစ္တာကေန စၿပီးသိခဲ့ေကာင္ေလးကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပံုစံနဲ႔ပဲ သတ္မွတ္ခဲ့ေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾက၊ စကားေတြေျပာၾကရင္းမွ သူ႔ေခါင္းထဲက ထူးျခားတဲ့အေတြးအေခၚတခ်ိဳ႕ကို အသိအမွတ္ျပဳျဖစ္တယ္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းစာအုပ္ေတြကို အရမ္းဖတ္ခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ဆီက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ငွားဖတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူ႔ဆီက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔အခ်စ္၊ လက္တြဲေဖာ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဒသနေလးကလည္း ၾကားတုန္းကသာ ဘာမွမထူးျခားတာ တကယ္ကို လက္ခံႏိုင္စရာ၊ ခုထက္ထိ မွတ္မွတ္ရရရွိေနတုန္း။ ေနာက္အလုပ္၀င္ၾကေတာ့ သူအလုပ္လုပ္တဲ့ပံုစံ။ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်ာယာမခတ္ဘဲ သက္ေတာင့္သက္သာ။ တခါတခါ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ။ ကၽြန္မအားက်တဲ့ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့အခ်က္က သက္ေတာင့္သက္သာရွိမႈပဲ။

အစ္မဆီက ကၽြန္မအားက်တာကေတာ့ အစ္မရဲ႕ ရဲရင့္မႈနဲ႔ ျပတ္သားမႈ။ ဘယ္ေနရာမဆို ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာပဲ ကိုယ္လုပ္ၿပီး၊ ဘာမဆို ျပတ္သားစြာ ေျပာရဲတာ။ ေဆးစစ္ရာကေန အလုပ္မ၀င္ခင္စပ္ၾကား၊ ေနာက္ အလုပ္၀င္ၿပီးတဲ့အထိ အစ္မနဲ႔ကၽြန္မတတြဲတြဲရွိခဲ့ၾကတယ္။ ေပ်ာ့ညံ့ည့ံကၽြန္မကို ဆူဆူပူပူ၊ တြဲတြဲထူထူနဲ႔ အစ္မ၊ အစ္မေၾကာင့္ သိခဲ့ရတာေတြလည္း အမ်ားအျပား၊ ကၽြန္မနား အစ္မမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းလည္း အားငယ္တဲ့အခ်ိန္၊ မျပတ္မသားျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ မၾကာခဏဆိုသလို အစ္မလို ဇြတ္တရြတ္ဆန္ဆန္ ရဲရဲရင့္ရင့္ လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳး ေတာင့္ေတာင့္တတနဲ႔ အစ္မကိုခဏခဏ လြမ္းတတ္ပါေသးတယ္။

ဒီလိုပဲ… ရုတ္တရက္ အနားေရာက္လာလိုက္၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနီးကပ္လာလိုက္၊ ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ထြက္သြားလိုက္၊ မသိမသာေ၀းကြာသြားလိုက္နဲ႔ ပံုစံစံု၊ အသြင္စံုလူေတြၾကား၊ စြဲစြဲထင္ထင္လူတခ်ိဳ႕၊ အားက်စရာလူတခ်ိဳ႕၊ အမွတ္တရခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔.. ဒီလမ္းေပၚဆက္ေလွ်ာက္ဆဲ..

ေပါ့ေပါ့ပါးပါး

ခုတေလာ…..
ေခတ္ကာလၾကီးတိုးတက္လာတာနဲ႔အမွ် တဖက္မွာအေကာင္းေတြ ရွိသလို၊ တဖက္မွာ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ရတာေတြလည္း ပိုမ်ားလာတယ္။ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔အသက္ပိုၾကီးၾကီးလာလို႔လည္း ဒီလိုေတြးမိတာ ျဖစ္ေကာင္းပါတယ္။ ဟိုတေလာ တကယ္ပင္ပန္းတယ္ရွင့္။ လူတစ္ေယာက္မွာ စိတ္ဖိစီးမႈရွိတယ္။ နည္းတယ္ မ်ားတယ္ဆိုတာ အဲဒီလူရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ပင္ပန္းေအာင္လည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ႏိုင္သလို၊ ေပါ့ပါးေအာင္လည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။

ေျဖရွင္းစရာ ျပသနာေတြကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ရွိေနတုန္းပဲ။ အဆင္မေျပမႈေတြကလည္း မေျပလည္ႏိုင္ေသးဘူး။ ပင္ပန္းမယ္ဆို ဆက္ၿပီး ပင္ပန္းစရာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရုတ္တရက္ၾကီး ဒီႏွစ္ရက္ ေပါ့ပါးသြားတယ္။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါဘဲနဲ႔၊ အလိုလို ေပါ့ပါးေနတယ္။ မနက္အေစာၾကီး ထၾကည့္ေတာ့ အေအးဓါတ္ေတာ္ေတာ္ရေနၿပီ။ ဒီရာသီဥတုက တစ္ႏွစ္တာလံုးမွာ အႏွစ္သက္ဆံုးရာသီဥတု။ ဒီအခ်ိန္အခါကို တစ္ႏွစ္လံုးမွာ အၾကိဳက္ဆံုး။ ကိုယ့္ဘာသာ အာရံုေတြမ်ားေနၿပီး ဒီအခ်ိန္ေရာက္ေနတာကို ေမ့ေနတာ။ သတိထားမိေတာ့ ေနာက္မက်ေသးလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ဒီရာသီဥတုနဲ႔ မနက္ခင္းေတြက ခ်စ္ဖို႔အေကာင္းဆံုး။ ညေနတိမ္တိုက္ေတြက ၾကည့္လို႔အေကာင္းဆံုး။ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔အေကာင္းဆံုး ရာသီဥတုေပါ့။

ခု စိတ္ထဲေပၚတာေတြ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။
(၁) seasonကေကာ္ဖီ ေန႔တိုင္း ေသာက္ခ်င္တယ္။ (အဲဒီမွာ အလုပ္ေခၚရင္ အလုပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရ ေကာင္းမလား။)
(၂) ညေနေစာင္းမွာ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းေနရာမွာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ၿပီး သီခ်င္းအက်ယ္ၾကီး ဆိုခ်င္တယ္။ (ဒီလိုေျပာရင္ ခြက္တလံုးေပးမယ့္လူေတြ မ်ားေနမွာပါပဲ။)
(၃) မနက္ေစာေစာနဲ႔ ညဘက္ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ ေနခ်င္တယ္။
(၄) ဆံပင္ရွည္ရွည္ကို က်စ္ဆံၿမီးက်စ္ခ်င္တယ္။ (ကိုယ့္ဆံပင္ကလည္း မရွည္။ ကိုယ့္အနားမွာ ဆံပင္အရွည္ဆိုလို႔လည္း ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး ေသခ်ာေျဖာင့္ထားတဲ့ ဆံပင္ပဲရွိတယ္။ သူ႔ဆံပင္ကိုပဲ သြားခိုးက်စ္ရင္ေကာင္းမလား။)
(၅) စိတ္မေကာက္ခ်င္ဘူး။ ေခ်ာ့လည္း မေခ်ာ့ခ်င္ဘူး။ (ဒီလိုေျပာလို႔ပဲ ေခ်ာ့ရေတာ့မယ္ ထင္ပ။)
(၆) လမ္းအၾကာၾကီးေလွ်ာက္ခ်င္တယ္။
(၇) ေတာင္တက္ခ်င္တယ္။ (တက္ႏိုင္ပါ့မလားပဲ။ အသက္ကၾကီးလာၿပီ။)
(၈) အေ၀းၾကီးေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အလုပ္ထြက္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရေနၿပီး၊ အနားက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုင္ေပါက္ခ်င္ေနတယ္။ (အသည္းယားလို႔။)
(၉) လူေတြၾကည့္ၿပီး နာမည္ေတြပဲ ေပးခ်င္ေနတယ္။ (ေဗဒင္ဆရာ လုပ္ရင္ေကာင္းေလမလား။)
(၁၀) စီးကရက္ေသာက္ခ်င္တယ္။

ေငြရတု ေရာက္တတ္ရာရာ အေတြးမ်ား..

• Oops.. ဘ၀ရဲ႔ သံုးပံုတစ္ပံုကို ေရာက္ပါေပါ့လား။
• သြားရင္း လာရင္း လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္း ေတြ႔တဲ့လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကေလးေတြလို႔ပဲ ျမင္ျမင္လာေနေတာ့သည္။ (ဒီကေလးမေလး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ..။ ေအာ္.. ကေလးေတြကိုး.. အပူအပင္မရွိဘူးေပါ့..။ ငယ္ေသးတာကိုး.. ဒီလိုပဲေပါ့..။ အစရွိသျဖင့္ ) တကယ္ ကိုယ့္ထက္ ငယ္မငယ္ မသိ။ ငယ္တယ္ခ်ည္း ထင္ေနတတ္လာသည္။
• ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္မ်ား.. ပန္းတိုင္မ်ား.. ၾကီးၾကီးမားမား ထင္ထင္ရွားရွား မရွိေတာ့၍ပဲလား မသိ။ တေန႔ တေန႔ ရယ္ေန ေမာေနရင္းကကို ေနရထိုင္ရတာ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ၾကီး ျဖစ္ျဖစ္လာသည္။
• ဟိုး.. အရင္လို အေနာက္ပဲ လွည့္ရင္းလည္း မသြားခ်င္ေတာ့သလို။ ေရွ႔ကိုလည္း ေမွ်ာ္ၾကည့္စရာ မရွိေတာ့ေတာ့ အခ်ိန္ေတြကို ရစ္ပစ္ၿပီး အသက္ ၄၀ ေလာက္ကို တခါတည္း ေက်ာ္သြားလို႔ ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ခဏခဏ ေတြးျဖစ္လာသည္။
• ‘ငါ’ စြဲေလးေတာ့ ေဖ်ာက္အံုးမွဆိုၿပီး ေဖ်ာက္လိုက္ကာမွ.. ‘ငါတို႔’ ဆိုတဲ့ အစြဲၾကီး ျဖစ္သြားပါေလသည္။
• တစ္ေယာက္တည္း ေနၾကည့္ရင္.. ဆိုတဲ့အေတြး ေတြးမလို႔ ၾကံကာရွိေသး.. အခ်စ္ဆံုးလူမ်ား ဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာက ရွည္ရွည္လာေနသည္။
• ဘာလို႔မွန္းမသိ accident တခုခုနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ ေသရမည္ကို ယုတၱိမရွိ မတရား ေၾကာက္လန္႔တတ္ေနသည္။ (bus ကားစီးရင္း gas အိုးထေပါက္မလား တထင့္ထင့္ ျဖစ္ေနတတ္လာျခင္းက အဆိုးရြားဆံုးျဖစ္သည္။)
• ပံုမွန္ရွိေနက် ကိုယ္အေလးခ်ိန္ထက္ ၁၀ေပါင္ တိုးတက္လာသည္။ (ေအာ္.. အသက္ၾကီးၿပီးကုိး..)
• သီခ်င္းတခ်ိဳ႔ စုထားျဖစ္သည္။ (‘ေန႔နဲ႔ညတို႔ ေရရင္ေလ ၂၈ႏွစ္..‘ ဆိုတဲ့ ထြန္းအိျႏၵာဗိုသီခ်င္းက ေနာက္ ၃ႏွစ္အတြက္..။ မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္ရဲ႔ ‘အသက္ ၃၃ အထီးက်န္ ဆန္လြန္းတယ္..‘….။ ေနာက္ ‘အသက္ ၄၀ လူေတြေမးတယ္..  ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ စားရမွာလဲ…‘ အဲလိုဆိုတဲ့ မိုးမိုး သီခ်င္းေလး..)
• မနက္ ၂နာရီ ကိုကိုၾကီး ျပန္လာတာ အိမ္တံခါးထဖြင့္ေပးေတာ့ ေခါင္းကိုထုၿပီး Happy Birthday လို႔ေျပာသည္။ သူမွတ္မိေနသားပဲ။ အိမ္ကထြက္တဲ့မနက္အထိ ကိုကိုငယ္က ႏႈတ္မဆက္ပါ။ သူေမ့တတ္သြားပါၿပီ။
• မနက္ အိပ္ရာထေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အေမက ထမင္းခ်ိဳင့္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနရင္း မနက္စာပါ အသင့္ျပင္ဆင္ၿပီးပါၿပီ။ ၂၅ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီကိုေတာင္ ဒီတာ၀န္ေတြ ယူေနရတုန္းျဖစ္ပါသည္။
• ဒီတႏွစ္အတြင္း အသိသာဆံုးခံစားခ်က္က ကိုယ့္ခံစားမႈကို ယံုၾကည္လြန္းျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလွ်ာ့ခ်ရင္ ေကာင္းမလား။ ဒီအတိုင္းထားရမည္လား မစဥ္းစားခ်င္ေသးပါ။
• သတိတရ ႏႈတ္ဆက္ ဆုေတာင္းသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
• ယေန႔ ၂၀၁၀ ဇြန္လ ၁၈ရက္။ မနက္ ၅ခြဲ အိပ္ရာထသည္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္သည္။ မိုးမရြာေသးပါ။ မၾကာမီ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၉နာရီခြဲပါေတာ့မည္။
• ယေန႔ စာေမးပြဲ ေျဖစရာ ရွိပါသည္။