‘Give me a theme’, the little poet cried, ‘And I will do my part.’
‘This is not a theme you need’, the world replied, ‘You need a heart.’
အထက္ပါစကားစုကေလးက အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာ R.W.Gilder ေျပာခဲ့တာပါတဲ့။ ကၽြန္မကေတာ့ ေမာင္သာခ်ိဳရဲ႕စာအုပ္တစ္အုပ္ကတဆင့္ ဖတ္မိ မွတ္မိထားတာပါ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အတြက္ လိုအပ္တာက အခ်က္အလက္ အေၾကာင္းအရာ တခုခု မဟုတ္ဘဲ ခံစားတတ္တဲ့ႏွလံုးသားေပါ့ေနာ။ ဟုတ္မွာပါ။ အခ်က္အလက္ရွိေနရံု၊ ကဗ်ာေရးနည္းေလး သိေနရံု၊ ကာရံေလးမိေနရံုနဲ႔ အလြယ္တကူ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္မလာေလာက္ပါဘူး။
ေျပာသာေျပာရတာပါ။ ကၽြန္မလည္း ကဗ်ာဆိုတာ ဘာလဲမသိပါဘူး။ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလည္း ဘာမွ ဂဃနဏ မေလ့လာဘူးပါဘူး။ မ်က္စိေရွ႕ေတြ႔ရာ ျမန္မာကဗ်ာတခ်ိဳ႕တေလ ဖတ္ဖူးရံုကလြဲလို႔ ကမာၻေက်ာ္ကဗ်ာေတြလည္း မဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကာရန္ယူပံုေတြ အေၾကာင္းလည္း မသိပါဘူး။ ကာရန္မဲ့ စကားေျပပံုစံေရးတဲ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြကိုလည္း မဆည္းပူးဖူးပါဘူး။ ထိုထက္ပိုၿပီး ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြကိုလည္း အမိအရ မဖမ္းဆုပ္တတ္ျပန္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက ကဗ်ာဖတ္သူအဆင့္၊ ဖတ္သူမွ မူၾကိဳအဆင့္ ဖတ္သူသာသာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာေတြဖတ္ရတာေတာ့ ၾကိဳက္တယ္ရွင့္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကၽြန္မဖတ္တတ္သလိုကို ဖတ္ပစ္တာခ်ည္းပါပဲ။ ေျပာခဲ့ၿပီးပါေကာလား။ ကၽြန္မ ဘာမွ နားမလည္ပါဘူးလို႔။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္မဖတ္လိုက္တဲ့အခါ ရလိုက္တဲ့ အယူအဆ၊ ခံစားခ်က္ မွန္မမွန္ စစ္ေဆးေနမယ့္သူလည္း မရွိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာဖတ္၊ ကိုယ္ရလိုက္တဲ့ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ့္ဘာသာေက်နပ္၊ အဲဒီလိုေလးပါပဲ။ ဒီကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုပဲ ဒီေန႔ဖတ္တုန္းက ဒီခံစားမႈေပမယ့္ ေနာက္တလေလာက္ ျပန္ဖတ္ရင္ ေနာက္ခံစားမႈ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒီလို ဒီလို ကိုယ့္ဘာသာလည္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ဘယ္လိုမ်ား ကဗ်ာဆိုၿပီး ေရးျဖစ္ေနပါလိမ့္။
ဒီလိုပါပဲ။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာတခ်ိဳ႕တေလကို ခ်ေရးျဖစ္တာပါပဲ။ တခါတေလေတာ့လည္း စကားလံုးေလးတခ်ိဳ႕ကို သံုးခ်င္လို႔ ခ်ေရးျဖစ္တာလည္း ရွိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ခံစားခ်က္ကို အရင္းခံၿပီး တခုခုေျပာခ်င္တာခ်ည္းပါပဲ။ ခံစားမႈကေတာ့ အဓိကဆိုေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာ အေျခအေနေပၚလည္း မူတည္ပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးကဗ်ာေရးလို႔ ရႏိုင္မယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကဗ်ာေရးမဟဲ့ ဆိုေပမယ့္ မထြက္လာတာမ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာဆိုတာ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ပံုမွန္ၾကီး ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ခ်ိလို႔ေတာ့ မရေကာင္းေလာက္ဘူးထင္ပ။ တခါတခါ က်ျပန္ေတာ့လည္း ခ်ေရးထားလို႔ မရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာမွ ေခါင္းထဲကေန အပိုင္းအစေလးေတြ ထြက္လာတတ္တယ္။ အဲဒါေလးေတြက တန္ဖိုးရွိမွန္း သိၾကမွာပါ။ ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခဏေတးထားလိုက္ရင္ ေနာက္ ေအးေအးေဆးေဆးအခ်ိန္မွာ အဲဒီေပၚမူတည္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္စရာ ကဗ်ာေလးေတြ ထြက္လာတတ္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေတြက ေအးေအးေဆးေဆး ေရးတာရွားပါတယ္။ သြားရင္းလာရင္း လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ေတြးျဖစ္ရာက ခ်က္ခ်င္းေရးျဖစ္သြားတာက မ်ားပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အမဲရိုး ဆိုတဲ့တစ္ပုဒ္ဆိုရင္ အလုပ္ကအျပန္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ ေတြးမိတာကို ခ်က္ခ်င္း အင္တာနက္ဆိုင္ထဲ ၀င္ၿပီး ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ လိမ္တယ္ တို႔၊ ျပဇာတ္တို႔ ဆိုလည္း ဒီလိုပဲ။ busကားစီးရင္း ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ႔ ရင္ထဲေရာက္လာလို႔ ေရးခ်ျဖစ္သြားတာေတြေလ။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြမ်ားပါတယ္။
ေနာက္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကဗ်ာေတြေအာက္မွာ ေရးသူနာမည္မပါဘူးတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေရးတာေလးေတြဆို ဘာမွ မေရးဘဲ ကဗ်ာခ်ည္းသက္သက္တင္ၿပီး၊ ကၽြန္မၾကိဳက္လို႔ တင္ထားတဲ့ကဗ်ာေတြဆို ေအာက္မွာျဖစ္ျဖစ္ ထိပ္မွာျဖစ္ျဖစ္ comment ေလးတခ်ိဳ႕ ေရးထားေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မအမွတ္သညာနဲ႔ ကၽြန္မေလ။ ဘယ္သူက သတိထားမိမွာလဲေနာ။ ဟိုးအရင္ blogspot မွာဆိုရင္ေတာ့ post အားလံုးမွာ posted by prizewai ဆိုၿပီးပါပါတယ္။ ဒီ wordpress ေရာက္ေတာ့ လံုး၀ prizewai ေပ်ာက္ၿပီး posted by hololodilolo ေတြခ်ည္းျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒါကလည္း ရည္ရြယ္ၿပီး လုပ္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတာင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သတိေပးမွပဲ သိေတာ့တာ။ ဒါလည္း ေကာင္းတာပဲ ဆိုၿပီး ဒီအတိုင္းထားလိုက္တာ။ ေနာက္ေတာ့ wordpress theme ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာင္းရင္းက posted by hololodilolo ပါေပ်ာက္တဲ့အခါေပ်ာက္သြားတယ္။ သတိလည္း မထားမိပါဘူး။ တင္ထားတဲ့ စာေတြကိုပဲ အာရံုေရာက္ေနၿပီး၊ အိမ္က မိုးယိုေနလား၊ ဖုန္တက္ေနလား၊ ၾကမ္းကၽြံေနလား သတိမမူတာ ကၽြန္မအျပစ္ပါပဲ။
ထိုသို႔ ထိုသို႔ေသာ ကၽြန္မရဲ႕ ဟိုလိုလိုဒီလိုလို ကဗ်ာေတြကို တမွတ္တမဲ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္ျဖစ္ရင္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာကို နားလည္သြားသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘာမွ မရသြားသည္ျဖစ္ေစ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တင္ထားေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မဖတ္တဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုေလးက တေန႔တေန႔ visitor count ကလည္း ဘယ္ေလာက္မွမရွိဘူးေလ။ တခ်ိဳ႕ေသာ ရက္ေတြဆို visitor count က one တဲ့။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမ်ားဆို ေတြးမိေသး။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္လို႔။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလည္း အျခားေသာ အိမ္ေတြဆီ အလည္အပတ္ မေရာက္သေလာက္ပါပဲ။ reader ထဲထည့္ထားၿပီးသာ ဖတ္ျဖစ္ေနေတာ့တာကိုး။ အိမ္သြားမလည္ဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူတို႔ေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာကို ေငးၿပီး၊ အဆက္အသြယ္မျပတ္ဘူး ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေလ။ အိမ္ရွင္လည္းမသိ၊ ႏႈတ္လည္း မဆက္ျဖစ္ဘူးကိုး။
စိတ္ကူးအလုပ္မပါလွဘဲ ဒိုးကနဲ ပက္ကနဲ သိေနရေတာ့ ကဗ်ာမဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ခံစားမႈမပါ အခ်က္အလက္အေျခခံကဗ်ာေတြကို ဆရာ ေမာင္သာႏိုး ေျပာထားတာပါတဲ့။ ေမာင္သာခ်ိဳ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္္ဖူးတာပါပဲ။ တကယ္ပါ။ ကၽြန္မနားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မခ်ေရးျဖစ္ေနတာေတြကို ကဗ်ာလို႔ပဲ ေခါင္းစဥ္တပ္ပါရေစ။
